Chloor of “javel” dus “ongevaarlijk”?!

In ons vorig blog hadden we het over detectie van waterstofsulfide. Heb je dit artikel gemist? Lees het dan nu! Klik hier.

Een niet zo standaard gas om te detecteren is chloor (Cl2). Niet iedereen komt er dagelijks mee in contact maar daarom is het niet minder belangrijk. In dit artikel lees je meer over chloor en de do´s en don´ts van de sensor.

Chloor(gas) komt voor in zwembaden. Het doodt schadelijke bacteriën en zuivert water. In het dagelijkse leven kennen we het van bleekwater (of javel) of simpelweg “chloor”. Daarnaast vind je het in de papierindustrie (bleken van papier), verf- en textielindustrie, pharmacie, insecticiden, … Je vindt het terug bij productie van keukenzout (natriumchloride) en bij de productie van PVC.

Chloorgas is een geel/groen, extreem toxisch gas. De grenswaarde van Cl2 is 0,5 ppm dus extreem giftig.

Het gas is bovendien zwaarder dan lucht. Bij detectie van chloor in een besloten ruimte gebruik je best een gepompt gasdetectie toestel omdat het zakt en zich op de bodem van de ruimte bevindt.

Gasvormig chloor tast de luchtwegen en de longen aan. Kan het vrijkomen op de locatie waar jij moet werken dan is een persoonlijk gasdetectietoestel aangewezen. Chloor kan bovendien brandwonden veroorzaken. De reukgrens is 3,5 ppm. De specifieke geur van chloor ken je wel vanuit het zwembad. Een concentratie van 1000 ppm (een extreem groot lek) chloorgas is dodelijk.

Detectie van chloor met een “specifieke” Cl2-sensor

Chloor is niet brandbaar. Wil je chloor detecteren dan neem je een elektrochemische chloor sensor. Het meetbereik van de meeste chloor sensoren is beperkt tot 20 (soms 50) ppm. Een hoger meetbereik is meestal niet nodig aangezien het toestel in alarm moet gaan vanaf 0,5 ppm!

Hou er rekening mee dat je een chloorsensor best checkt (bumpt) met een gekende concentratie chloor (bv 10 ppm) als het meetbereik overschreden wordt. Bump het toestel als de sensor een chloorlek heeft “gezien”! Lees hier meer over bumpen.

Bewust een chloorlek opsporen met een chloorsensor doe je beter niet want de sensor kan een té hoge concentratie (lees: lek) niet aan!

Kruisgevoeligheden van een Chloor sensor

Een chloorsensor is een extreem trage sensor. Wist je dat je lang genoeg moet wachten voor een betrouwbaar meetresultaat? De responstijd (T90 = de tijd die de sensor nodig heeft om 90% van zijn werkelijke eindwaarde te bereiken) van chloorsensoren is ca. 60 seconden (vaak zelfs meer).

Ook chloorsensoren zijn kruisgevoelig voor andere gassen. De sensor kan reageren op broom (Br2), chloordioxide, waterstofsulfide (H2S), stikstofdioxide (NO2), chloorwaterstof (HCl) en zwaveldioxide (SO2).

Check de kruisgevoeligheidstabel van jouw toestel en sensor als je meer wilt weten over kruisgevoeligheden!

Lees ook ons artikel over kruisgevoeligheden.

Een PID sensor: dé ideale oplossing?

Chloor heeft een ionisatiepotentiaal van 11,48.

De standaard PID sensoren (met 10,6eV lamp) zullen niet reageren op chloor. De sterkte van de lamp moet namelijk groter zijn dan de IP-waarde van het gas. Wil je een chloorlek detecteren dan heb je een 11,7 eV lamp nodig.

Hou er rekening mee dat kleine concentraties (enkele ppm´s) chloor mogelijk niet gedetecteerd zullen worden. Een PID-sensor/ lekzoeker moet gebruikt worden voor opsporen van lekken en is geen goede oplossing voor grenswaarde bewaking namelijk 0,5 ppm chloor!

Meer weten over PID en aanvullend gebruik van meetbuisjes? Klik hier!