In ons vorig blog hadden we het over de gevaren van waterstof en hoe waterstof kan gedetecteerd worden met een LEL-sensor. Heb je deze gemist? Lees het dan nu! Klik hier.
In het blog van deze week hebben we het over detectie van waterstof aan de hand van de elektrochemische sensor en waarom dit (soms) een betere oplossing is dan een LEL-sensor.
Wat is een elektrochemische sensor?
Een elektrochemische waterstof-sensor heeft geen zuurstof nodig om een juiste waarde te detecteren. Dit is het verschil met de katalytische LEL-sensor. Deze laatste mag alleen gebruikt worden in een omgeving met voldoende zuurstof. Heb je minder dan 16 vol% zuurstof aanwezig, dan gebruik je beter geen katalytische LEL-sensor.
Een LEL-infrarood sensor mag wel gebruikt worden in inerte atmosfeer of een atmosfeer met lagere zuurstofconcentratie. Echter is de LEL-infrarood sensor blind voor waterstof en dus zeker niet de goede oplossing voor detectie van waterstof!
Een “specifieke” (electrochemische) waterstofsensor is bij een tekort aan zuurstof de enige juiste oplossing voor detectie van waterstof. De sensor werkt als een batterij. Het elektrolyt in de sensor reageert met de aanwezige waterstof uit de omgeving. Dit zorgt voor een chemische reactie en een spanningsverschil wordt gemeten over de plus en minpool van de “batterij”. Dan krijg je een uitlezing in ppm of parts per million op jouw display (of %LEL of vol% afhankelijk van de instelling).
Wat is het meetbereik van een waterstofsensor?
Waterstofsensoren zijn beschikbaar in verschillende meetbereiken. Wil je heel lage concentraties waterstof of kleine lekken opsporen dan neem je de waterstofsensor met een laag meetbereik van 0 tot 1000 ppm (of 2000 ppm).
Wil je grote lekken of waterstofconcentraties detecteren dan neem je beter de uitgebreide waterstofsensor met een meetbereik van 0 tot 100% LEL. In vol% is dit een uitlezing van 0 tot 4 vol% of 40.000 ppm.
Als je een waterstofsensor (H2) wil aankopen of bij wil plaatsen in jouw bestaande gasdetectie toestellen vraag dan zeker eerst na wat het meetbereik is van de waterstofsensor.
Wat is het nadeel van een elektrochemische sensor?
Waar wij het heel vaak zien mislopen is dat de foute H2-sensor wordt aangekocht. Neem je de waterstof sensor met laag meetbereik tot 1000 ppm en wil je grote lekken opsporen, dan beschadig je de sensor in geen tijd.
|
Hierbij de omrekening: 100 % LEL waterstof = 4 vol% = 40.000 ppm 2,5 % LEL waterstof = 0,1 vol% = 1000 ppm |
1000 ppm waterstof komt overeen met amper 2,5% LEL. Gaat jouw katalytische LEL-sensor in alarm op 10% LEL dan heb je de elektrochemische waterstofsensor met laag meetbereik tot 1000 ppm al vergiftigd. Grote kans dat de sensor dus snel defect zal zijn.
Je neemt beter de waterstofsensor met hoog meetbereik tot 100% LEL. Ons advies is deze sensor in te stellen op een uitlezing % LEL zodat je appelen met appelen vergelijkt. Heb je in hetzelfde toestel ook een katalytische LEL-sensor zitten dan zet je beide sensoren op een uitlezing % LEL. En niet de ene in %LEL en de H2-sensor in ppm of vol%. Dat maakt het voor de gebruiker alleen maar moeilijk om juist te interpreteren. Hij moet dan nog zelf omrekenen.
Naast de foute keuze in meetbereik, zien we ook dat het concept van kruisgevoeligheden niet voor iedereen gekend is.
De meeste gebruikers van gasdetectie toestellen denken dat gasdetectie toestellen en elektrochemische sensoren specifiek detecteren. En dus enkel reageren op het gas, waarvoor de sensor werd aangekocht. Dit is niet zo.
Zo kunnen elektrochemische sensoren ook reageren op andere gassen. Dit is een kruisgevoeligheid. Wil je weten waar de H2-sensor nog op reageert, vraag dan zeker de juiste kruisgevoeligheidstabel op. Deze tabellen zijn fabrikant- en toestelafhankelijk. Dus gebruik de juiste tabel voor jouw toestel!
Wil je meer lezen over kruisgevoeligheden? Dan vind je in dit artikel meer informatie.
